Sevgili Gece

bir çift göz

bir çift göz ki karanlığımın içinden çıkagelir

ve karanlık sefildir, hem de hiç olmamış gibi

çift kişilik yatağın ücra köşelerinde ruhumuz

okyanus gibi hırçın ve mavi uyumamışlığın

parçalı bulutlu bir battaniyeye benzer işte yüreğin

altına yattığım

işte o büyüyen gözlerin, kendi karanlığında karmaşık

kulpu olmayan kapılar gibiydi kirpikleri

ve yanaklarına konan sıska öpücüklere cevap verip

sessizce ıslattın dudaklarını

gece yarısından öte, dört' ü çeyrek geçe

ölü bir adamın üzerine örttün saçlarını

güneş yastığımızın sen köşesinden batıp 

ben köşesinden çaresizce doğuyordu

bir yastık ki bizi ikiye bölüp aslında birleştiren

garipti ne de olsa, ilk kez bir yastığı paylaşmak

daha hiçbir şeyi paylaşmamışken yerküre üstünde

ve yerküre üstünde seni taşıyordu parmak uçlarım

yüzümde insancıklar ölüp durdu her öptüğünde

bir siyahın içine düşmüşüz seninle

arada bir mum ışıkları yüreğimize batıyor

cebime koyup gidemiyorum zamanı bir türlü

kalabalıklar üzerimize yürüyor gecenin bir köründe

içimizden geçiyor hepsi bir bir ama sahiden

yine de bulamıyorsun beni

dudakların beni var edecek mi diye bakıyor o gözlerin

dokunduğun kadar olabiliyor muyum bilemiyorsun

yüzün bana her döndüğünde meydan okuyorum ölüme

saçlarınla boynun arası yolumu kaybedip

başka bir hayatın uçurumunda dolaşıyorum

sonra sabah çöküyor üstümüze, martılardan biliyorum

bensiz düşüncelerinle bakışıp

sahipsizliğimle göz göze geliyorum

dört bir yana dağılıyor saçların

senden geriye kalan tüm parçalarla

uçurumlarından çığ gibi düşüyorum

çığlıklar gibi üşüyorum

şimdi alt dudağımda bıraktığın 

geçmesini hiç istemediğim köhne yaramla

her sabah üsküdar' da vapur bekliyoruz

hele ki dokunmasın dilim dudaklarıma

işte o zaman tanrıyla başbaşa kalıyoruz

denk düşmüyor kalbimin ağrısına elbet ama

hatırlıyorum

dişlerinin arasında kalmış gibi yine

iki büklüm oluyor ruhum

kaldırım taşlarına inanıyorum yürürken 

koşuyorum senden öteye tir tir titreyerek

şimdi gelip peşimden, bana sarılmasa mı rüzgarın

saçların dolanıp durmasa mı boynuma

bir ölününki kadar bile değil nefesim

canım yanıyor keşkelerimin en arasında

bedeninle ruhunun arafında sıkışıp kalıyor ellerim

ellerim sende kalıyor

çığlıklar gibi üşüyorum

Fatih Öztürk